Jessica’s hairstory

Hoi lieve lezer! Ik ben Jessica en dit is het verhaal over mij en mijn krullen.

Het begon allemaal 28 jaar geleden. Ik werd geboren met een volle bos krullen. Ja, je leest het goed. Ik was zo’n baby die het geluk had om overal op een zacht kussentje te kunnen liggen (m’n krullen dus). M’n moeder maakte de mooiste creaties van m’n haren! Van schattige staartjes tot vlechtjes met kraaltjes. Wat voelde ik me altijd mooi als m’n wilde bos krullen weer getemd was. Ik trof het maar weer met zo’n creatieve moeder.

Toen ik wat ouder werd en naar de basisschool ging, kwam de luizencontrole om de hoek kijken. Ik merkte al gauw dat de luizenmoeders het niet gewend waren om een kind met zo’n grote bos krullen – toen meer een afro – voor zich te hebben. Iedereen wilde aan mijn haren zitten en er werd volop over gesproken. Ik zat wat langer in de stoel, omdat ik zoveel haar had en de luizenmoeders er niet zo makkelijk doorheen kwamen. Dit moest dan ook altijd even duidelijk gemaakt worden met diepe zuchten, want mijn haar was “zoveel werk”. Omdat ik wat langer zat, kwamen er veel kinderen voorbij. Er werd dan vooral om mijn haar gelachen. Mensen vonden het leuk om te zeggen dat het leek alsof ik met mijn vingers in het stopcontact had gezeten. Zo ontploft zag mijn haar eruit. M’n haren werden na de luizencontrole weer in een staart gedaan, maar het lukte nooit om het weer strak in een mooie staart te krijgen. Ik kon soms wel huilen om het feit dat m’n haren niet meer mooi in een staart zaten en schaamde me enorm.

Mijn haar was “zoveel werk”

Jessica

Vanaf die levensfase is mijn beeld over mijn krullen alleen maar slechter geworden. Mijn haar werd – hoe ouder ik werd – nog steeds door veel vervelende mensen lelijk genoemd. Als jong meisje had ik geleerd om mij van die opmerkingen niets aan te trekken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ging erin geloven dat mijn haar lelijk was. Ik vond mijn haar vreselijk en wilde maar al te graag steil haar hebben. Dan zou ik er namelijk “normaal” uitzien en zou niemand meer letten op – of opmerkingen maken over – mijn afro.

Mijn wens kwam in vervulling toen ik 15 jaar was. Ik leerde dat mijn haar ontkroest kon worden. Voor de mensen die dit nog niet hebben gelezen in de blogpost van Marisca, ontkroezen – ook wel bekend als relaxen – is een proces waarbij er een chemische “crème” in het haar wordt gesmeerd. Deze crème zorgt ervoor dat de krulverbindingen in het haar permanent worden verbroken. De nadelen hiervan zijn dat de krullen niet meer terug komen (alleen als je deze opnieuw laat groeien), het haar zwak wordt, snel afbreekt en dat de hoofdhuid beschadigt doordat de crème op de hoofdhuid brandt. Vaak had ik dan ook korstjes op mijn hoofdhuid, omdat de crème brandwondjes veroorzaakte. Maar dat maakte mij niets uit, WANT IK HAD EINDELIJK STEIL HAAR!! Naja steil…het viel in ieder geval naar beneden.

Ik had ein-de-lijk steil haar!

Jessica

Het was fantastisch! Niemand maakte meer opmerkingen over mijn haren. Ik droeg nepstaarten en durfde m’n haar ook los te dragen. Toch wilde ik nog steiler haar. Eerst probeerde ik mijn haren te stijlen met de stijltang. Helaas bleven m’n haren niet lang steil, maar begon het snel te pluizen. Ik ontdekte een andere manier om écht steil haar te krijgen, namelijk weave. Bij weave wordt het eigen haar ingevlochten en de uiteinden worden op je hoofd vastgezet. Vervolgens worden banen van synthetisch- of natuurlijk haar aan de vlechten vastgenaaid. De nadelen hiervan zijn dat je jouw hoofdhuid niet goed kunt wassen, je haar kan afbreken, dat de vlechtjes te strak op de hoofdhuid kunnen zitten waardoor dit kan leiden tot haaruitval. Als de weave goed gedaan wordt, is alleen het wassen (en het eventueel afbreken van het haar) een probleem. Maar ook dit maakte mij niet uit, WANT IK HAD NU ÉCHT EINDELIJK STEIL HAAR! En wat zag ik er mooi uit! Deze positieve opmerkingen kreeg ik vaak te horen. Helaas moest mijn weave om de zoveel maanden vervangen worden. Ik maakte dan gauw een afspraak bij de kapster of vroeg mijn moeder om mijn haren te vlechten. Want er was één ding wat ik absoluut niet zou doen en dat was het los dragen van mijn eigen haren.

Ondanks dat mijn haar langzamerhand – door het stijlen – steeds meer brak, wilde ik niet van de weave af. Toch moest ik eraan geloven. Na jaren van uitstel heb ik in 2019 besloten om mijn eigen haren weer te laten zien. Ik wist absoluut niet hoe ik ermee om moest gaan. Het kammen was vermoeiend en deed pijn aan mijn hoofdhuid. M’n haren waren stug en krulden bijna niet. Uiteindelijk kreeg ik tips van Marisca om andere producten te gebruiken. Zij was al een tijdje bezig met het dragen van haar natuurlijke haar. Ik vond het toen maar raar. Want waarom zou je je eigen bos haar dragen als je ook mooi steil haar kon hebben? Maar ik zag hoe trots ze op haar krullen was. Ik wilde m’n haren ook leren waarderen en begon daarom met de Curly Girl Methode. Wat was dit een eyeopener! Ik had helemaal geen stug en droog haar. M’n haren konden krullen in plaats van pluizen. M’n krullen waren doorkambaar en m’n hoofdhuid hoefde helemaal geen pijn te doen! Toch was de stap om m’n krullen los te dragen nog te groot.

En hier ben ik dan, eindelijk m’n krullen aan het accepteren. Nog steeds worden er vervelende opmerkingen over m’n haren gemaakt. Laatst werd er door iemand gevraagd of ze mijn krullen mocht voelen. Het voelde al niet goed voor mij dat er weer iemand was die aan m’n haren wilde zitten. Maar ze leek oprecht geïnteresseerd in m’n krullen, dus liet ik het toe. Vervolgens zei ze dat m’n krullen voelden als hondenhaar en begon er – samen met andere aanwezigen – om te lachen. Ik kon wel door de grond zakken. Ik kwam net terug van een kappersbezoek bij Romy, een mega bekende en getalenteerde krullenkapster. De mensen die Romy kennen, weten dat je je niet anders dan mooi kunt voelen als je een bezoekje aan haar hebt gebracht. Door deze mevrouw kon ik wel weer huilen om mijn krullen en droeg ik het daarna meteen weer in een staart. Het is niet altijd even makkelijk voor mij om mijn haar mooi te vinden. Ik vind mijn krullen mooier op de foto dan in het echt en heb nog vaak de neiging om mijn haren in een staart of knot te doen zodra ik de kans krijg. Of ik gauw weer naar steil haar zou gaan? Nee. Ondanks dat het stiekem nog steeds mijn voorkeur heeft, leer ik gelukkig – door de lieve mensen om mij heen – te waarderen wat ik heb en ben ik trots op mijn volle bos met krullen. We moeten ons niet laten leiden door de ongewenste opmerkingen en meningen van andere mensen. We zijn niet perfect en zullen dat nooit zijn. Toch is het zo belangrijk om jezelf te accepteren zoals je bent. Dit ben ik en alleen door mezelf te zijn ben ik op mijn mooist. Ik hoop dan ook andere mensen met mijn (of een ander) krultype te inspireren om hun krullen los te dragen. Krullen zijn zo bijzonder en zo mooi, alleen moet je weten hoe je ermee om moet gaan. Let the curl journey begin!

Ik hoop mensen met mijn krultype te inspireren 

Jessica

Posted By: Jessica Overtoom · In: Hairstory